Uczeń Rembrandta

Carel Fabritius – holenderski malarz epoki baroku.

Z życiorysu

Był bratem Barenta Fabritiusa i jednym z wybitnych uczniów Rembrandta. Po roku 1643 osiedlił się w Amsterdamie, gdzie kształcił się pod okiem samego Rembrandta. Początkowe jego dzieła, takie jak Wskrzeszenie Łazarza, odzwierciedlały wpływ nauczyciela, ale z czasem wykształcił swój osobisty styl. W przeciwieństwie do Rembrandta, Fabritius preferował jaśniejsze tła i specjalizował się w subtelnych efektach światła dziennego, doskonale operując chłodnymi barwami.

W 1651 przeprowadził się do Delftu, dołączając rok później do lokalnej gildii malarzy. Niestety, jego życie zakończyło się tragicznie 12 października 1654 w wyniku ran odniesionych w wyniku wybuchu prochowni w Delfcie, co spowodowało zniszczenie wielu jego prac.

Tworzył różnorodne dzieła, w tym portrety, sceny rodzajowe, pejzaże i obrazy o tematyce religijnej. Jego wpływ na innych artystów w Delfcie, takich jak Pieter de Hooch i Jan Vermeer, był znaczący.

Twórczość

W XVII-wiecznej Holandii liczba malarzy na jednym kilometrze kwadratowym była większa niż liczba pasażerów w tokijskim metrze. Dlatego nie jest zaskoczeniem, że ojciec Carela i jego dwóch młodszych braci również byli malarzami. Carel Fabritius podjął wyzwanie i rozpoczął naukę u samego Rembrandta.

Jako "uczeń Rembrandta" stanął w obliczu wyzwania niepodległości twórczej, ponieważ trudno było wybić się spod wpływu tak znakomitego artysty. Jednak Fabritius odkrył własną ścieżkę artystyczną.

W jego dziełach brak mrocznej atmosfery typowej dla Rembrandta, zamiast tego eksperymentował z perspektywą. Po śmierci Carela jego innowacje miały wpływ na twórczość najbardziej renomowanych malarzy z Delft, takich jak Vermeer i Pieter de Hooch.

Widok Delftu (1652)


Szczygieł (1654)

Szczygieł jest typowym przykładem malarstwa iluzjonistycznego. Na obrazie widoczny jest szczygieł europejski (Carduelis carduelis), który siada na górnej części karmnika. Ten przymocowany jest do ściany i składa się z dwóch połówek pierścieni oraz niebieskiego pojemnika. Ptak siedzi na górnym pierścieniu, który jest połączony łańcuchem. W dolnej części obrazu znajduje się podpis artysty oraz data C FABRITIVS 1654.

W XVII wieku szczygieł był popularnym ptakiem ze względu na swoją zdolność do wykonywania sztuczek, takich jak czerpanie wody małym wiaderkiem. Holenderska nazwa szczygła (puttertje) odnosi się właśnie do tych umiejętności, zwłaszcza związanych z czerpaniem wody.

Szczygieł jest jednym z wielu dowodów na wirtuozerię malarstwa holenderskiego, w tym przypadku przybierającej formę zabawy z widzem, optycznej zagadki, mającej wprawić w zaskoczenie i podziw nad biegłością w naśladowaniu rzeczywistości.